“Ik weet het echt niet”, zei John

Zijn medewerkers keken hem met grote ogen aan. Dit was de eerste keer dat John, hun directeur, toegaf dat hij iets niet wist. Dan moest het wel heel erg zijn, dachten ze. En ja, John wist niet hoe het bedrijf dat hij leidde nog kon redden. Langzaamaan zag hij steeds meer klanten vertrekken en de verliezen toenemen. De eerste ontslagen konden niet meer op zich laten wachten.

“Geef me een week, en je zult oplossingen zien”. Zijn vriend, met wie hij die avond een borrel dronk en zijn problemen had gedeeld, klonk erg overtuigend. “Wat je maar wilt!”, zei John, “Wat heb je nodig?” “Jou!”, zei z’n vriend.

John keek hem niet-begrijpend aan. “Jij gaat een week met mij mee, en ik garandeer je dat de wereld er daarna anders uit zal zien”. Dat klonk John nog steeds aantrekkelijk in de oren. Maar een week met hem mee? Een week weg van het bedrijf? Juist nu? Z’n vriend knikte. “Je kent vast wel de parabel van de houthakker die geen tijd heeft om z’n botte bijl te slijpen, omdat hij bezig is bomen om te hakken?”. John knikte. “Jij bent nu die houthakker”, zei z’n vriend.

Drie dagen later stond John op het vliegveld. Z’n vriend had hem iets verteld van wat ze gingen doen, hij noemde het “vision quest”, en dat dit wel een uitzondering was. Normaal was er een periode van voorbereiding die hier aan voorafging. Maar nu was de situatie er rijp voor om direct het diepe in te gaan.

Bij aankomst op hun plek van bestemming, kreeg John meer uitgelegd. Hij zou vier dagen en nachten in de natuur verblijven. Helemaal alleen. Zonder eten, zonder tent. Hij zou alleen water, thee, en een slaapzak hebben. De laatste nacht moest hij wakker blijven, en een bijzondere opdracht uitvoeren. Dan, bij het opkomen van de zon, op de vijfde dag, zou hij een duidelijk beeld krijgen. Een “visioen”, zoals het al eeuwenlang bij de indianen genoemd werd.

John voelde zich er niet gemakkelijk bij. Hoelang was hij in zijn leven eigenlijk ooit écht alleen geweest? Zeker geen vier dagen en nachten. En had hij ooit dagen achter elkaar gevast? Als hij dit van tevoren had geweten, was hij misschien niet eens meegegaan. Maar hij vertrouwde op zijn vriend. En diep in zichzelf vond hij het ook wel spannend, vóelde hij dat er iets zou gaan gebeuren…

Nog vroeg op de ochtend van de eerste dag, werd John door z’n vriend wakker gemaakt. Vanaf nu zou hij niet meer eten. Zijn vriend leidde hem door het openingsritueel, dat dieper aankwam dan John had kunnen denken. En toen ging John zelf op pad, naar de plek die z’n vriend hem de dag daarvoor had getoond. Middenin de natuur, ver van de bewoonde wereld. Zijn vriend zwaaide hem uit, tot hij John niet meer kon zien.

Vier dagen en nachten verstreken. Overdag was het meestal mooi weer, ’s nachts werd het door de onbewolkte hemel behoorlijk koud. De bijna volle maan was iedere nacht in volle glorie te zien. Als begeleider van John, die eenzaam in de natuur zijn vision quest onderging.

Op de ochtend van de vijfde dag, werd John door zijn vriend opgewacht bij het basiskamp. Zijn vriend zag direct dat er iets was gebeurd; John’s ogen stonden anders, hij kéék anders de wereld in! John knikte alleen maar, hij zag nu de herkenning in de ogen van zijn vriend, iets wat hij eerder niet had opgemerkt. Ze vielen elkaar in de armen.

Zijn medewerkers moesten na zijn terugkeer wel even aan de veranderde John wennen. Was deze man hún directeur? Ze konden het bijna niet geloven. John was teruggekomen met een nieuwe visie op het bedrijf, een visie die overeenkwam met hoe hij nu naar het leven keek, naar de wereld. En die nieuwe visie, die zette de bestaande gang van zaken binnen het bedrijf behoorlijk op z’n kop. En met resultaat. Er kwamen weer meer klanten, nieuwe klanten, en de verliezen verdwenen. Maar nog belangrijker, het leek alsof het bedrijf er ineens toe deed in de wereld; dat ze de wereld iets boden waar iedereen beter van werd. En dat voelde goed.

“Ik weet het echt niet”. Zijn medewerkers keken hem met een glimlach aan. Sinds zijn vision quest, was dit een gevleugelde uitdrukking van John geworden. Hij wilde dat zijn medewerkers het zélf zouden weten, zélf met oplossingen kwamen. John herhaalde zijn nieuwe stokpaardje: “Ik weet het echt niet! En als jullie het ook niet weten; is er wellicht iemand van jullie die op vision quest wil?”

Herken je John in jouzelf op een van jouw levens terreinen? In je werk, je bedrijf, je  relatie(s) of intern bij jouw van binnen? en zou je deze verandering die John mee maakte ook willen meemaken?

Ga mee op Vision Quest of Trail en bel ons voor een oriënterend gesprek